Only the wind's home

Eén van de krachten van haar werk is dat zij zich op wonderlijke en schitterende wijze in haar tekenkunst kan verhouden tot de ruimte. Dat betekent dat zij soms direct op de wanden en vloeren werkt, maar soms ook in tussenfasen materiaal gebruikt dat zij weer ‘betekent’ met houtskool. Zo toonde ze in Berlijn vorig jaar een indrukwekkend werk dat getekend was op een metershoog gordijn. Het werk werkte zo indringend dat het, hoewel het aan een wand hing, toch de hele ruimte en atmosfeer bepaald.

Het bezoek van Hannelore Van Dijck aan het Drawing Centre vorig jaar gaf aanleiding tot een reflectie over de architectuur van de tentoonstellingsruimte. Door de opdeling in twee toonzalen, beschouwt ze de ruimte als een tweeluik. Dit uitgangspunt wierp vragen op over tweezaamheid en complementaire contradictie die ze al tekenend probeert te onderzoeken. Ze tast de ruimte af tussen A en B en denkt daarbij na over de rand, de overgang en de grens als ‘ding’.

Voor Drawing Centre Diepenheim wil zij, gebaseerd op de krachtige balkenstructuur in het plafond, als contragewicht een vloertekening maken op panelen. De beginvormen zijn vanuit het midden van de ruimte getekende concentrische cirkels, die uitdijen en elkaar gaan overlappen. Op die manier ontstaat een patroon dat aan de moiré van over elkaar gedrukte rasters doet denken. Hannelore Van Dijck ‘schetst’ het beeld van kringen die ontstaan als je meerdere steentjes tegelijk in het water gooit. Met die ‘golven’ wil zij de twee ruimten in het Drawing Centre visueel met elkaar verbinden. Het botst en het dijt uit, het botst en het dijt uit enzovoort.

Naast de tekeningeninstallatie toont ze ingetogen donkere tekeningen die met houtskool zijn gemaakt. Het is visueel dwalen in veel van Van Dijcks tekeningen, maar de enorme concentratie en de visie waarmee de werken gemaakt zijn, verleiden de kijker tot bezinning.