Oostenwind

De wind kon altijd al uit onverwachte richtingen komen. Eerst was er die straffe noordenwind die voerde beelden aan die vroegen om verwondering en fascinatie. Ze waren te zien in het Institut Nèerlandais in Parijs. Om ze te zien moesten we door straten, langs boulevards en over pleinen, waar we al overvoerd waren met indrukken. Maar zoals de werken van de kunstenaars de reis vitaal hadden doorstaan, zo zouden wij een vitale indruk overhouden aan hun zijn.
We hadden ons vermogen niet verloren om gevoelig te zijn voor de signalen die werden uitgezonden uit de onmededeelbare wereld van de geest.
De kunstenaars hadden op oorspronkelijke wijze hun denken en gevoel getransformeerd naar onze ontvankelijke, gewone wereld. En we genoten van dat wat zich had afgespeeld in het verborgene en wat zich had laten materialiseren tot vorm, tot kunstwerken.
We werden meegesleept naar diverse werelden. Werelden die die raadselachtige vermogens hebben er ineens te zijn. Het is wachten op iets dat gebeurt dat nooit zal gebeuren. Het is het kunstwerk dat ons in een staat van verlangen houdt.
Het kunstwerk heeft zichtbaar gemaakt wat eerst ondenkbaar was. Het zijn schokkende en vibrerende lijnen geworden die ons verbinden met eerst onzichtbare plekken in iemands geheugen. Zo passeerden we eerder in Parijs en nu in Diepenheim de kunstwerken die zachtaardige of wrede ankers lijken uit te werpen om verbindingen tot stand te brengen. In de raadselachtige domeinen van herinnering en geheugen bewegen wij van bestaan naar afwezigheid.

Er waait een wind. Ditmaal een Oostenwind. En al waren de deelnemers al uitgewaaierd naar andere delen van het land, bij de Kunstvereniging Diepenheim ontstaat weer een andere atmosferische beweging. Soms stormt het, soms is het windstil.

Alle deelnemers werden eerder geselecteerd door Lidewij Edelkoort en Koos Flinterman om deel te nemen aan de jaarlijkse Vent du Nord in het Institut Nèerlandais in Parijs. Daar toonden een twintigtal pas afgestudeerde kunstenaars al negen jaar achtereen hun uitgekozen werk. De laatste drie jaar is de bijdrage van AKI-studenten prominent geweest. Zo zelfs dat zowel vorig jaar als dit jaar de toe te kennen Zeebelt-prijs naar ex-AKI-studenten ging.
Anja Krause, de meest recente winnaar, is sterk aanwezig. En naast de winnaar van vorig jaar Merijn Bolink is er werk te zien van Caro Bensca, Claudia Heinermann, Eugenie Krikhaar, Gabriëlle Kroll, Ronald Ophuis en Karin Pawlik-Passade.
Hoewel de deelnemers nog aan het begin van een artistieke weg staan, toont Oostenwind werken die een grote mate van oorspronkelijkheid bevatten. De beelden, schilderijen, foto’s en installaties zijn vitale uitingen van vindingrijke kunstenaars.
Er waaien natuurlijk vele winden, onberekenbaar, grillig, onverwacht maar fascinerend.

Arno Kramer
oktober 1993

Caro Bensca
Mijn lichtgroene marsmannetje hangt aan de wand op een hoogte van 4 meter. Hij heeft geen haar, geen oren en armen en hij wacht. Op wat? Dat heeft hij mij nog niet verklapt.
Ik heb hem ‘Pietà’ gedoopt. Deze naam had ik al lang geleden uitgekozen. En het zou een buste moeten worden. Dat wist ik zeker!

Toen ik eenmaal met boetseren begonnen was, kon ik niet meer ophouden. Tijdens het werken wist ik gewoon dat de vorm van zijn bovenlichaam en kop buiten proporties moesten worden. En wel zo, dat het zou lijken alsof ze zich aan hun eigen lichaam wilden onttrekken.

Merijn Bolink
Mijn laatste beelden zijn volgens eenvoudige principes tot stand gekomen, terwijl de uitvoering vooral door de strenge voorwaarden die ik stel, gecompliceerd en tijdrovend is. Het werk mag dan voor een deel een conceptuele grondslag hebben, ik verlang ernaar beelden te maken die de energie bezitten een toeschouwer deelachtig te laten zijn aan een klein wonder. Vergelijkbaar bijvoorbeeld met de manier waarop men de aanwezigheid van een dierbaar persoon kan waarnemen door een veelgedragen jurk of stropdas van dichtbij te bekijken.

Claudia Heinermann
Het is de vraag over wie slachtoffer en wie dader is, die in de 216 op aluminium gedrukte foto’s een rol speelt. Het beeld is dat van de kunstenaar met een DDR pet op, de erbij gedrukt datums zijn de geboorte- en sterfdatums van slachtoffers die vielen bij de muur in Berlijn.

Anja Krause
… Will man sich vorstellen, wie solch ein Mensch lebt, wenn er allein ist, so kann höchstens erzählt werden, daß in de Nacht die erhellten Fensterscheiber ins Zimmer schauen, und die Gedanken, nachdem sie gebraucht sind, herumsitzen wie die Klienten im Vorzimmer eines Anwalts, mit dem sie nicht zufrieden sind.
Uit: Robert Musil, ‘Mann ohne Eigenschaften’.

Eugenie Krikhaar
–

Gabriëlle Kroll
Evolutionaire metamorfosen

De mens nu, in het verleden en de toekomst.
Ik.
Zoeken, achtervolgen, opsporen.
Het begin.
Het begin van het bewustzijn.
Het bewustworden van het onderbewustzijn.
Zien en voelen.
Er was een iemand in het bos.
Er was eens iemand die vroeg naar iemand.
De geschiedenis veroordeelt de zwakken.
Wat is zwak?
De geschiedenis veroordeelt de dromer.
De dromen blijven stromend bestaan en wijzen terug naar het begin.

Ronald Ophuis
Geachte lezer,

Ze hebben me gevraagd te schrijven. Het enige wat ik nu kan uitbrengen is dat ik niets meer wantrouw dan wanneer iemand zomaar je vriend wil zijn. Voorlopig zegt dit genoeg over hoe ik denk over andere mensen, mijzelve en wat dat betekent voor mijn werk.

Met vriendelijke groeten,

R.A.G. Ophuis

Karin Pawlik Passade
Der tollkühne Schnitt.

Bei der Betrachtung der Chirurgie fällt die Gefahr für den Chirurgen auf, in eine Verzückung gegenüber den Instrumenten und Maschinen zu geraten und deshalb tollkühne Kunststücke auszuführen.
Die Wunderwaffe des Chirurgen ist aber nicht das Skalpell und nicht die elektronische Magie, sonders das Wissen um die Toleranzfähigkeit des lebenden Gewebes. Die wichtigsten Instrumente des Chirurgen sind die beiden beobachtenden un denkenden Hemisphären.
Die Chirurgie ist anspruchsvolle Kunst und angewandte Wissenschaft.

+ bulletin
+ persbericht