Twee Solo's

Het werk van Caren van Herwaarden combineert een zekere dreiging met een sterk poëtische lading. In alle tekeningen speelt de mens de hoofdrol en vormen het lichamelijke, de verleiding, de aanraking en het gebaar de leidraad. ‘Beweging’ speelt een belangrijke rol in haar werk: grote massa’s mensen bewegen zich vaak in één richting.

In haar recente grote tekening is de mens niet slechts figurant, maar lijkt de totale regie te hebben overgenomen. De werken zijn overbevolkt met naakte figuren, die over en op elkaar kruipen en klimmen. Raadselachtig genoeg functioneren ze tegelijkertijd als op zichzelf staande individuen. Het volledig met mensen volgetekende vel lijkt bovendien een uitsnede uit een nog groter geheel. Hierdoor ontstaat een eindeloos beeld dat ons dwingt te blijven kijken en te speuren naar iets dat ‘zomaar’ tussen mensen kan gebeuren. Er is sprake van tedere aanrakingen, maar evengoed zie je ook personen zich afkeren van anderen en van ons als toeschouwers.

Ook de tekeningen van Jans Muskee worden getypeerd door ‘beweging’. Het zeer realistische werk van Muskee is verhalend, met een positieve lading. In de ontwikkeling van zijn tekeningen zien we dat het oudste werk ‘Human Chains’ in de tentoonstelling een erg precieze potloodtekening is. De latere tekeningen krijgen veel meer kleur. Aanvankelijk wordt het hele tekenvel gevuld, maar in de meest recentte grote tekeningen speelt ook de leegte, het wit van het papier, een belangrijke rol. Ze worden gekenmerkt door verschillende, afzonderlijk geplaatste beeldelementen. Muskee is een virtuoos die juist dat virtuoze in het meest recente werk ook werk loslaat, omdat het niet om de perfectie van techniek gaat, maar om het beeld. Dit beeld is nooit dwingend in zijn betekenis. De kijker is vrij om te interpreteren, al geven de vaak ironiserende titels een hint…

+ zaaltekst