Zachte witte blues

Daniel Jensen werd in 1972 geboren in het Zweedse Malmö, hij woont en werkt in Stockholm. Zijn werk was te zien op verschillende solo- en groepstentoonstellingen in Zweden en daarbuiten, o.a. in Londen, Parijs en Melbourne.

Klara Kristalova werd in 1967 geboren in het Zweedse plaatsje Norrtälje, waar zij nog altijd woont en werkt. Zij exposeerde op diverse toonaangevende plekken in Europa en Amerika. Haar werk was voor het eerst in Nederland te zien op de tentoonstelling Shaking Patterns in W 139 in Amsterdam.

Volkskunst en volkscultuur vormen de komende jaren de rode draad door het tentoonstellingsprogramma van Kunstvereniging Diepenheim. Het ontbreken van enige artistieke pretenties en het vaak anonieme karakter van volkskunst en volkscultuur ervaren veel kunstenaars als buitengewoon verfrissend. Universele thema’s als leven en dood, liefde, haat en religie; alle facetten van het leven komen aan bod. Hierin vinden kunstenaars handvatten om de beschouwer te treffen, veelal niet op een conceptueel of intellectueel niveau, maar emotioneel, rechtstreeks in de maagstreek.
De belangstelling voor volkskunst en volkscultuur heeft ook gezorgd voor aandacht voor het materiaalgebruik en vakmanschap.

Klei is een serieus materiaal, het draagt een mensenoude geschiedenis en toch heeft het niet te veel klassieke ballast. Klei is voor veel beeldhouwers het materiaal om eens iets uit te proberen, het paspoort naar de vrijheid en het echte leven. Klei is immers een directe

registratie van wat de vingers van de beeldhouwer willen maken. Voor kunstenaars is het een zeer effectief breekijzer om de officiële kunst open te breken. Daniel Jensen en Klara Kristalova doen dat allebei met veel overtuiging.

De keramische sculpturen van Klara Kristalova zijn gebakken en geglazuurd volgens de traditie. Een meisje, een ezel, een uil en een vogelman stralen droefheid en melancholie uit. En dan niet bescheiden of ingetogen, nee, uit de ogen van een bleek wit meisje storten dikke stromen zwarte tranen. Het is te veel, je wendt je gezicht af, tot je er toch weer naar moet kijken. Het zijn sculpturen als een liedje, waarbij haar prachtige stem je niet meer loslaat, je neuriet haar sculpturen de rest van de tijd mee. En zo wordt droefheid iets om van te genieten.

Daniel Jensen maakt sculpturen van ongebakken klei. Hij ‘plakt’ allerlei materialen aan zijn figuren zoals dennenappels, stro, allerlei zaden, stof, veren en hangt ze zelfs een ketting om, een beetje zoals je een sneeuwpop optuigt. Bovendien beschildert hij zijn sculpturen met olieverf. Zijn figuren zijn vreemd, bizar en lijken weggelopen te zijn uit onbekende sprookjes en legenden. Zijn tekeningen en schilderijen hebben dezelfde onaffe en bedrieglijk simpele stijl. Het is er niet pluis, dat voel je ook wel. Met een totaal vrij gebruik van tradities maakt hij een claustrofobische, verkreukte versie van de wereld van nu. Zijn werk was eerder in Kunstvereniging te zien op de groepstentoonstelling Backyard (zomer 2009).

Hanne Hagenaars en Gijs Assmann (curatoren)

+ uitnodiging
+ uitnodiging Hofgenoten
+ persbericht
+ prijslijst