Solotentoonstelling

Met engelengeduld vervaardigde Linda Molenaar ‘Bambi’, een fragiel en aandoenlijk kunstwerk dat bestaat uit het tere skeletje van een damhert, nauwkeurig overtrokken met zeemleer. Het was een van de werken op de Jubileumtentoonstelling ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van de Kunstvereniging Diepenheim in september 2000. Bijna veertig jonge kunstenaars exposeerden er hun werk. Bambi maakte toen al grote indruk. Deze herfst heeft Linda Molenaar de hele Kunstvereniging tot haar beschikking. Zij toont een overzicht van het werk van de laatste vijf jaar; de periode vanaf haar afstuderen aan de Academie Constantijn Huygens in Kampen tot heden.
Linda Molenaar heeft oog voor bijzondere materialen en voorwerpen. Deze vormen het uitgangspunt in haar werk om er vervolgens op poëtische wijze mee aan de haal te gaan. Zij speelt met tegenstellingen, ongewone combinaties, associaties, herkenbaarheid en vervreemding. Haar materialen bestaan onder meer uit ‘onderdelen’ van dieren, zoals paardenhaar uit strijkstokken of botten, huid, tanden en kiezen, veren en poten die zij betrekt van het slachthuis, de zwanenopvang en de boer.

Maar ook haar eigen lange bruine haar werd opgeofferd en onder meer verwerkt in ‘Reliqueen’. Op een kussen van zwart fluweel rust een kroontje van gehaakt zilverdraad op een kruin van bruin haar. Het werk doet denken aan een sprookjesachtig kroningsfeest, maar tegelijkertijd dringt zich de bizarre gedachte op aan een gescalpeerde prinses of roept associaties op aan een kostbare reliekhouder waarin een botje of in dit geval een plukje haar van een heilige wordt vereerd. Een variant van dit werk bevat in plaats van een zilveren kroontje een diadeem van gehaakt koperdraad. Beide versies zijn verpakt in een elegante Italiaanse taartdoos van rood fluweel. Linda Molenaar besteedt veel aandacht aan de verpakking van het kunstwerk. Simpelweg verpakken in

bubbeltjesplastic doet voor haar gevoel afbreuk aan het werk. Voor bijna al haar werken maakt of zoekt zij met veel zorg een bijpassende doos, kist of hoes.

Protheses en andere hulpstukken waar de mens zijn gebreken mee tracht te compenseren zijn eveneens een bron van fascinatie voor Linda Molenaar. Van gehoorapparaten maakte zij een halssieraad die de draagster ervan toeschreeuwt: ‘Ik hou van jou’. Hoewel het voor het aanzien van het werk geen verschil maakt is het voor de kunstenaar van belang dat de protheses, in dit geval gehoorapparaten, gedragen zijn. Dit, omdat alle gesprekken die ze hebben opgevangen en alle verhalen die ze hebben gehoord meespreken. ‘Ik hou van jou’ maakt deel uit van een serie werken met als thema ‘horen, zien en zwijgen’ die zij in opdracht maakte en die fungeerden als prijzen voor het CJP-theaterfestival. Van honderden contactlenzen vervaardigde Molenaar ‘Een duizend tranen’, een ander werk uit deze serie. Het bestaat uit een gebogen, abstracte en transparante vorm van met paardenhaar aaneengeregen lenzen. Het derde werk in deze reeks met de titel ‘En zwijgen…’ maakte zij van schapenribben- en wervels die, net als bij Bambi, in zeemleer werden genaaid en vervolgens in een glasplaat werden gestoken. Het grillige lijnenspel van de botten vormen een ‘bloemstuk’ gebaseerd op Ikebana, de Japanse bloemschikkunst.

Het werk van Linda Molenaar is verleidelijk. Vanuit het herkenbare materiaal wordt de beschouwer meegenomen op een boeiende reis waarbij alle zintuigen worden geprikkeld. Het werk doet een beroep op de fantasie en op het vermogen tot associatie. Op het eerste gezicht lijkt het werk lieflijk, sprookjesachtig soms. Maar in elk sprookje figureert ook een boze wolf, stiefmoeder of heks. Dat is de angel in het verhaal die ook in dit werk voorkomt. Het zet zich vast, met weerhaakjes…

Tine Zevenhuizen

+ uitnodiging recto / verso
+ kort verslag opening
+ uitnodiging rondleiding