Salad days

Eva-Fiore Kovacovsky toont foto’s. Haar werk verhoudt zich tot grote en klassieke motieven uit de schilderkunst als het stilleven, het landschap en het ruiterstandbeeld. De mens ontbreekt als motief in haar werk.

Wat opvalt, is de lichte en milde toon van het werk. Hier geen ironie maar verwondering en verbazing. Die verbazing lijkt te gaan over de zonderlinge en vreemde, haast bovenzinnelijk verschijning van die wereld om ons heen.

Een verwondering zoals ik die soms ook in de klank van woorden tegenkom: dan luister je nog eens opnieuw naar een woord en opeens klinkt ‘sneeuw’ of ‘braam’ buitenaards vreemd of hilarisch obscuur. Zo open en verwonderd kijkt Eva in haar werk permanent naar de werkelijkheid. Door de wereld af te tasten, na te bouwen en vast te leggen ontstaat een soort bezwering. Alsof ze – door met huis-tuin-en-keuken materiaal de wereld na te maken en door middel van fotografie vast te leggen – grip wil krijgen op haar omgeving. Mij werkt deze

poging van de kunstenaar om de werkelijkheid te vatten enigszins op de lachspieren. Niet om de wijze waarop ze dat doet, maar meer om hoogmoedige poging en zelfrelativering die eruit spreekt. Want uiteindelijk lijkt de uitkomst uitsluitend te bevestigen hoe klein en onmachtig wij staan tegenover de grootsheid van de schepping.

Dit aspect maakt het werk van Eva zeer menselijk. Het houdt ons een spiegel voor. Met milde en genadige toon wijst het onze plek. Fotografie is het middel, stilleven en landschap het motief, en de zachtmoedige verwondering over kleinheid en nietig van de mens is het onderwerp. Gelukkig is het met een glimlach want de kleinheid vormt geen belemmering, kleinheid is eerder een voorwaarde voor verwondering.

Gijs Assmann

+ bulletin
+ persbericht
+ zaaltekst plattegrond
+ uitnodiging tweegesprek
+ persbericht tweegesprek
+ lesbrief Veldtocht
+ verslag Veldtocht