The Agony of a Table and two People

In de film ‘The Agony of a Table and two People’ bewegen een man en een vrouw in een vaste omstrengeling, het is alsof ze aaneengeklonken zijn. De woonkamer vormt het decor waarin hun lichamen manoeuvreren als een mobiel ornament. Zij zijn verwikkeld in een onophoudelijke strijd, worstelend om een gemeenschappelijke balans, als een levende sculptuur waarvan de sokkel is verwijderd. Hun onvermogen om te communiceren is evident.

De gelijknamige tentoonstelling ‘The Agony of a Table and two People’ vormt een overzicht van het werk dat Chris Baaten en Marianne Theunissen gezamenlijk maakten, aangevuld met hun individuele werk.
Chris Baaten (Steenbergen, 1954) werd bekend met zijn sculpturen en tekeningen, Marianne Theunissen (Linne, 1960) met haar tekeningen, foto’s en videofilms. De kunstenaars werken samen; ze maken installaties en performances waarbij de installatie veelal de setting vormt voor de performances. Op de opening op zaterdag 18 september en op zondag 10 oktober voeren zij één van hun performances uit voor het publiek. Bovendien is in de kelder van de Kunstvereniging Diepenheim een registratie te zien van de drie versies van de performance ‘Biosonische Meubeltraining’.
Geesten in wijde gewaden en woeste totems figureren in het werk van Chris Baaten. Het zijn figuren die doen denken aan de groteske uit steen gehouwen wezens die je toegrijnzen vanaf de kapitelen in Middeleeuwse kerken. Zijn kleine grillige beelden zijn gemaakt van aluminium, brons of piepschuim. Het werk confronteert ons met die aspecten van de mens die wij soms liever niet willen zien, onze angsten, driften en onhebbelijkheden.

Voor Marianne Theunissen vormt het menselijk lichaam in een ruimte het begin van een avontuur. Het lichaam staat, zit, kruipt, hangt of springt. Er is echter nauwelijks sprake van actie, de figuren lijken gevangen in slow motion. De meubelstukken en andere voorwerpen in de ruimte zijn tegelijkertijd rekwisieten en karakters in een toneelstuk. Mensen en voorwerpen gaan vrijwel naadloos in elkaar over, als waren ze elkaars hulpstuk.

Voor de kunstenaars is de werkelijkheid een podium. Daar balanceert de mens weifelend tussen mogelijkheden: zijn gedachten kneed hij tot fijn materiaal, zijn leven volgt in een onafwendbare twist. Beide kunstenaars opereren aan de rafelranden van de beeldende kunst, in het gebied waar beeldende kunst raakt aan onder meer literatuur, film en volkstheater of -toneel. De kunstenaars maken op een burleske manier gebruik van karikaturale overdrijving: de discrepantie tussen het onderwerp en de stijl primeert.

De installaties vormen een podium met de sculpturen van Chris Baaten als karakters in een toneelstuk. Fragmenten van meubels omwonden met schuimrubber fungeren als decor en ‘props’ die op hun beurt weer verwijzen naar de kunstwerken: de sculpturen. de foto’s en de tekeningen. De tekeningen van Marianne Theunissen geven een context aan het verhaal, dat verder nergens geschreven staat. De beide kunstenaars voeren een performance uit, waarin zij de aanwezige materialen testen in een poging er een eenheid mee te vormen. De ‘Biosonische Meubeltraining’ is een absurdistische choreografie voor mensen en dingen, live uitgevoerd in één van hun installaties. Hierin traint het meubilair de mens in een poging om tot een betere verstandhouding tussen mensen en dingen te komen. Een vrijwel onmogelijke opgave.

+ uitnodiging
+ persbericht onderscheiding
+ gebruiksaanwijzing suppoosten
+ formulier tentoonstellingsboek
+ uitnodiging performance
+ persbericht performance